In Memoriam
*4 Januari 1911 - † 9 Oktober 1983
*23 Augustus 1914 - † 15 Januari 2005
Graf bezocht op 30 Augustus 2008 (Ina)
Soms zou je weer even terug in de tijd willen.
Goed, we leven nu, maar af en toe, wil je nog even terug naar het veilige gevoel, van het hebben
van een thuishaven. Weer even bijkletsen over de nieuwtjes in de familie.
Want, zo ging dat altijd.
De gewenning dat ik niet meer elke zondagochtend op visite ga bij Moe is al als vanzelfsprekend.
Dus heb dat wel een plek gegeven.
Maar gewoon, nog effe met me moeder praten over dutjes en datjes.
Over de dingen die me zoal bezighouden momenteel.
Haar de nieuwe dingen in mijn huis laten zien, en haar nog effe meenemen voor een
wandeling in het park. Want daar genoot ze zo van.
Het gemis van mijn vader is anders…………dat is gewoon heel anders gelopen.
En zijn overlijden, zo´n 23 jaar geleden heb ik allang een plek gegeven.
Wel heb ik heel lang de wroeging gehad, dat ik het nooit meer goed heb kunnen
maken met hem. Al weet ik nu, dat hij het heeft geweten dat Moe en ik
weer ´on speaking therms´ waren.
Nog voor dat hij stierf. Dat troost me enigszins wel.
Want hij was toch mijn vader. En heb toch ook goede herinneringen aan hem.
Dat geld ook voor mijn moeder. Lange tijd is er een breuk geweest, en wederzijds onbegrip.
Maar de laatste 20 jaar die ik met me moeder heb doorgebracht zijn toch waardevol
en dierbaar geweest. Al zullen anderen daar misschien anders over denken.
Van beide ouders heb ik wel gehouden, en vaak geschreeuwd of ze alsjeblieft ook van
mij konden houden. Dat heb ik nooit zo duidelijk verwoord, maar genoeg keren aangegeven.
Mijn moeder heeft dat op tijd nog aangevoeld, en me goed verwend, die laatste jaren.
Het zogenaamde ´inhalen´was goed geslaagd.
Al heb ik natuurlijk nooit diepgaande gesprekken met haar kunnen voeren over
mijn diepste gevoelens, maar kan het toch wel als aanvaardbaar aannemen.
Ze heeft het op haar manier gedaan, ook mijn vader. Allebei hadden ze er moeite mee om
zich te uiten. In woord en daad. En stiekumweg neem je dat toch over, want zo ben je opgevoed.
Tenslotte is het ook zo, “ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is”.
Heb daar ontzettend hard voor gewerkt om het vanuit mijn standpunt met wat meer
gevoel te doen, voor de mensen om me heen. En er in ieder geval meer liefde mee uit te stralen.
En dat is, naar ik mag hopen, mij tot nu toe aardig gelukt.
Ik ben nu wie ik ben, en ben daar redelijk tevreden mee.
En dat er dan zo af en toe wat naar de oppervlakte borrelt, dat is helemaal niet erg, daar
kan ik goed mee overweg. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat iedereen, uit dit grote gezin,
zich daar een weg in heeft kunnen vinden, en zich volledig kan richten op de toekomst.
Doe ik dan een rondje door mijn huis, dat zie ik zoveel dingen die me terugbrengen in de tijd.
Dat is toch wel heel prettig, en ook soms emotioneel, maar dat hoort bij de verwerking.
Zoals het kleine serviesje, wat altijd in het theemeubel stond.
Het vazentrio op haar schoorsteenmantel…… zoals ook het glas met gelkaars,
die nooit is aangestoken, en dat doe ik dan ook maar niet...
De kop en schotel, waar we trouw altijd onze koffie uit dronken.
Dat was ook wel weer grappig, want zo konden wij vaak zien, aan de kopjes die nog op het
aanrecht stonden, wie er waren geweest...
De diverse beeldjes, vaasjes en andere prullaria, op de planken boven het raam
Ook andere spulletjes, want ja, ze had er heel veel, stonden her en der in haar kamer.
Zoals een mini botervlootje van kristal ofzo, en die mooie pop op de kast...
De diverse kruizen van Jezus die bijna elke kamer sierde, en ook die ene die op
haar kist heeft gelegen zit erbij
Ook de diverse foto´s van vroeger tijden vind je in mijn huis, op plekken waar
ik ze snel even kan bekijken.
Graag zou ik nog lekker effe met haar in haar tuintje willen zitten, of met haar aan de keukentafel.
Eigenlijk ben ik best een sentimentele tut, zie hier het bewijs. Maar het is best lekker af en toe
